Voor je begint met het verder lezen van dit blog, wil ik je
vragen om vijf minuten te wachten. Blijf achter je pc of tablet.
Bedankt voor het wachten! Hoe beviel het?
Ooit stonden wij vier uur lang te wachten in regen en kou op
de flanken van de Galibier om de renners van de Tour de France langs te zien
komen. Wij wisten dat het zo lang zou duren en we hadden er zelf voor gekozen.
Het was wachten op een bijzondere gebeurtenis, dus de wachttijd was nog dragelijk.
Ergens blijven tot iemand of iets komt past niet meer bij
deze tijd. Wachten voor een kassa, voor het stoplicht, voor de wc (of op de
wc), in de telefonische wachtrij, ik heb er een bloedhekel aan en velen met
mij. Wachten is tijd verdoen, die je ergens anders voor kunt gebruiken.
Bijvoorbeeld om te barbecuen, naar sport te kijken, te feesten en te genieten.
Nu. Als je wacht tot je gepensioneerd bent, kan je het misschien wel niet meer
doen.
Helaas moeten we ons af en toe aanpassen. Op vakantie
bijvoorbeeld.
Zo moesten wij ooit in het dorp Vrysses op Kreta een taxi
nemen naar Vamos, een gehucht dat alleen op deze wijze te bereiken was.
Op het centrale kruispunt in Vrysses was er een benzinepomp
/ annex loodgieter / annex constructiebedrijf. Hier runde men ook de enige taxi
van het dorp. Die auto was echter naar Chania
en het was onbekend wanneer ie weer terug zou zijn. Geen nood. De
monteur, een man met een snor waarvan de
punten omhoog gekruld waren, verkocht ook koffie en broodjes. Het was midden op
de dag, we namen het er heerlijk van en lieten ons vermaken door het dorpse
leven. Er klonk weemoedige muziek die me deed denken aan Stroei Voei uit Ja
Zuster, Nee Zuster (‘Hij zingt over zijn vaderland’. ‘Hoe weet u dat?’. ’Dat
voel ik’.).
Na een paar uur echter hadden we het dorpsleven wel gezien. Er stopte een auto bij het bedrijf,
maar dat bleek een handelaar in walnoten te zijn. De vrouw van de monteur
stopte ons wat toe. Een uurtje later schonk ze nog een glaasje raki. Ze zei er
iets bij wat we niet verstonden. Het klonk als: ‘geniet van het leven!’, maar
het had even goed ‘wel graag afrekenen!’
kunnen zijn. Het was onze eerste dag in Griekenland, dus met de taal wilde het
ook nog niet zo vlotten.
We belden eens naar onze eindbestemming, maar daar werd niet
opgenomen. We informeerden in een bar, maar het meisje daar kon ons ook niet
helpen. De schaduwen in de straat werden langer en langer.
Opeens reed er een taxi voorbij. De vrouw van de monteur gilde
over straat. De auto keerde om en verloste ons uit ons lijden.
Mensen, die het goed met ons voor hebben, menen dat wachten
ook kansen biedt. Je kunt je ontspannen
en helemaal tot jezelf komen. Je kunt stilstaan bij de vraag of je met het
goede bezig bent. Wachtlijsten in de zorg kunnen helend werken. Soms gaan klachten
vanzelf weer over. Huisartsen hebben dit tot methodiek verheven. Watchful
waiting wordt dat genoemd.
Filosofen zeggen dat wachten bijdraagt aan rust en creativiteit.
Daarom ben ik sinds kort in training om mijn wachtpotentie
te vergroten. Ik sta op wachtgeld, dat helpt. Inmiddels kan ik al intens
genieten van een rood stoplicht. Ik overweeg mij aan te melden bij de
brandweer. Wachtlopen lijkt me ook wel wat. Ik hou van wandelen, dus dan kan ik
twee bezigheden in dezelfde tijd combineren! Of is dat weer het oude
efficiencydenken?
Mocht je benieuwd zijn naar mijn volgende blog, dan moet je
nog even wachten. Vanaf zondag ben ik in Tsjechië voor een zangtiendaagse. De
eerstkomende bijdrage is op zijn vroegst over veertien dagen te ver-wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten