TERUGTREDEN

 

Op mijn werk behoor ik al enige tijd tot de groep der boventalligen.

Boventalligheid betekent niets meer of minder dan het voorgeborchte of, moet ik zeggen, het vagevuur van de werkloosheid.
Wat het vagevuur betekent, weet ik sinds de lessen van pastoor Beutener op de lagere school maar al te goed. Ik kan de naam van de pastoor hier rustig voluit schrijven, want al heel lang geleden is deze herder zelf in de hemel terecht gekomen. Het vagevuur kon hij overslaan. Dat nemen we tenminste aan, want zekerheid hierover is er de laatste jaren niet meer.
De hel, zo hield de pastoor ons voor, daar kwam je nooit meer uit. Daar branden de vlammen eeuwigdurend. Als zou worden aangekondigd, dat na honderdduizend jaar de hel zou worden geopend, dan zou er vandaag nog  in die onderwereld een grandioos feest losbarsten, zo werd ons verzekerd.
Het vagevuur is het voorportaal voor deze eeuwige vlammen. In het vagevuur word je gestraft, daar moet je lijden, daar moet je boete doen en als je héél goed je best doet, dan kan je de hel ontlopen. Zo sprak de pastoor tot zijn gehoor van 10-jarigen.
Hij bracht zijn leer direct in de praktijk. Omdat ik achterom had zitten kijken tijdens de les, moest ik 25 strafregels schrijven. Zo kon ik laten zien, dat ik mijn best wilde doen om het vagevuur en, je durfde het niet eens uit te spreken, de hel te ontlopen.
Dit soort tuchtigingen heeft mij altijd goed geholpen, tot op de dag van vandaag. Dus doe ik heel goed mijn best om te solliciteren, om mijn profiel op tal van sites te plaatsen, mijn netwerk in te lichten, enzovoort.
De hemel verdien je echter niet zomaar. Daarvoor is inspanning vereist. Dat vraagt uithoudingsvermogen.

Sinds vanavond voel ik me  meer ontspannen  in deze strijd.

Ik bevind mij in goed gezelschap, want koningin Beatrix heeft een paar uur geleden haar abdicatie aangekondigd. Dat brengt mij terug naar donderdag 31 januari 1980.
Ik was nog geen drie maanden begonnen aan mijn eerste baan, als coördinator van het project ‘De dood – doodzwijgen?’ . Ik had een gespreksavond georganiseerd, er waren interessante sprekers uitgenodigd en er was ruimte voor uitwisseling van gedachten. De zaal aan het Willem van Noortplein was aan het begin van de avond, tot mijn eigen verbazing, tot aan de nok toe gevuld, toen de beheerder van het centrum als eerste het woord vroeg. Dat stond niet in ons draaiboek, dus ik bereidde mij voor op het ergste. Voordat we zouden worden ingewijd in de betekenis van het levenseinde in deze maatschappij en voordat we elkaar hierover diep in de ogen zouden kijken, wilde de beheerder een mededeling doen. Enkele minuten daarvoor was op radio èn op TV bekendgemaakt, dat koningin Juliana zou aftreden en dat prinses Beatrix haar zou opvolgen. Dit bericht ontlokte aan de zaal een spontaan applaus. De aanwezigen vertrouwden er onmiddellijk op, dat ook Beatrix de dood niet zou doodzwijgen (…).

Dat was aan het begin van mijn loopbaan. Nu, tegen het einde, kondigt Beatrix haar vertrek aan.

De koningin en ik hebben dus beide 33 jaar de goede zaak gediend. Wat er ook nog mag volgen, strafregels of vermanende woorden van mijn directeur daarbij inbegrepen, het lijkt mij, dat een terugtreden van mijn kant, door de verlossende toespraak van Hare Majesteit vanavond, nu meer aanvaardbaar is geworden. In ieder geval voor mijzelf.
Ik heb trouwens vorige week nog als figurant gesolliciteerd. Maar daarover een volgende keer meer.

 

 

Op verzoek een noot voor de lezer, die zich afvraagt hoe hij het beste kan reageren.
Klik hieronder op het woord opmerkingen. Vul je reactie in en zet er desgewenst je naam onder.
Vervolgens moet je achter Reageer als nog een optie aanklikken. Kies hier voor anoniem.